Logo de escoitarlle creo ninguén recuperou a confianza en poder saír da crise baixo o seu efémero mandato. Foi a intervención dun home vencido e desmoralizado ante uns acontecementos que lle superan. Non expuxo ningunha nova reforma de calado capaz de xerar emprego. Notouse claramente que foi o discurso de despedida e de peche do fin de ciclo dos socialistas á fronte do Goberno de España. Non escoitamos da súa boca as palabras máis ansiadas pola maioría dos cidadáns: “Disolvo as Cortes e convoco eleccións xerais”
Ás catro da tarde subiu á Tribuna o presidente do PP, Mariano Rajoy que antes de nada expresou en nome propio e do Grupo Parlamentario a homenaxe de toda a Nación, aos militares mortos en Afganistán e aos feridos na acción bélica.
Da súa ampla intervención destaco estas frases:
“É evidente, pois, señorías, que a cuestión que debatemos aquí hoxe, non é se España está ben ou está mal, posto que todo o mundo recoñece que está moi mal
Tampouco está en discusión se estamos mellor ou peor que fai un ano, porque manifestamente estamos peor.
O balance do propio Goberno proclámao abertamente.
Se fai un ano o número de parados era de 4 millóns seiscentos mil, agora é de 4 millóns novecentos mil. Co señor Rodríguez Zapatero alcanzou un máximo histórico.
- Se fai un ano o paro xuvenil alcanzaba a taxa do 42%, agora está no 45,40%. ¡Son preto de novecentos mil mozos que buscan un traballo sen atopalo, señorías! Outro máximo histórico.
- A débeda pública vai alcanzar este ano máis do 67% do PIB. Señorías, estamos falando de máis de setecentos trinta mil millóns de euros; nunca na historia do noso país alcanzaramos unha cifra semellante. Este é o segundo gran legado do señor Rodríguez Zapatero e o que, sen dúbida, deixaranos os recordos máis perdurables.
- A prima de risco da nosa débeda, que está en 277 puntos, 80 máis que fai un ano. Para que se fagan unha idea, señorías, esa diferenza cústalle á economía española, fronte ao exterior, 9.600 millóns de euros ao ano. Un impacto semellante a que subise o prezo do petróleo en 25 dólares o barril.
- O número de parados de longa duración incrementouse en catrocentas trinta mil persoas e supera xa a cifra de dous millóns cen mil.
- Os fogares españois con todos os seus membros no paro pasan xa do millón trescentos mil.
-Nun ano pecháronse 26.500 empresas.
E non vale, señorías, escudarse na crise internacional aplicando o vello refrán, mal de moitos, consolo de bobos. Non señorías; mentres que o paro en España subía en trescentas mil persoas, en Alemaña, exemplo, reducíase en preto de cincocentas mil. Seguimos retrocedendo, señorías.
A renda per cápita dos españois, en comparación coa media da Unión Europea, baixou dous puntos en 2010.
Estes son os feitos obxectivos, á marxe das valoracións que poidan merecer.
Este é o estado da Nación, sen adornos, sen retoques, sen disimulos.
O mesmo que denunciabamos fai un ano, pero, desgraciadamente, peor.”
A continuación tivo unhas palabras á propósito de BILDU, para referirse á situación creada pola súa entrada nas institucións municipais e forais do País Vasco e Navarra entre outras estas:
“Deixei de manifesto no seu momento a miña discrepancia, á vez que o meu acatamento, cos criterios aplicados polo Tribunal Constitucional, contrarios á nosa convicción de que estabamos ante unha nova trampa de ETA para volver coarse na vida institucional” e engadiu “Quero instar ao Goberno, con toda serenidade, pero con toda firmeza, a que permaneza moi vixiante e non contemporice nin pase polos feitos consumados. Para iso modificamos a lei, para que os violentos e quen os amparan e xustifican non se salgan coa súa. Teñen que saber - o Goberno cos seus feitos débelles facer saber- que os demócratas non lles imos a pasar nin unha chulería, nin unha ameaza, nin unha vulneración da Lei.”
A continuación Rajoy volveu á situación da economía e as súas repercusións na vida dos nosos compatriotas. E entre outras frases dixo:
“Parece un contrasentido que fale de política social o Goberno dun país que se desangra polo paro e pola débeda, que arruína a centenares de miles de pequenas empresas e traballadores autónomos, reduce a capacidade adquisitiva aos pensionistas, o soldo aos funcionarios e suprime prestacións sociais axiña que como perden a súa eficacia publicitaria e electoral.
Ata cando se propón o señor Rodríguez Zapatero impor aos españois este calvario estéril, esta lenta agonía?
Se fai un ano con máis de catro millóns e medio de parados debeu deixalo, agora que case alcanza os cinco millóns, que se pode pedir?
Por que debemos supor que o señor Rodríguez Zapatero vai realizar en seis meses o que non puido -ou non quixo-, ou non lle conveu facer nestes anos?
É un feito que ao señor Rodríguez Zapatero non lle queda crédito nin sequera para repartir promesas ou sementar esperanzas.
Se hai algo que caracterice á súa política, é esa capacidade inesgotable que mostra para resolver todos os problemas nun futuro, que sempre está ao caer, pero que nunca chega. É a nova versión do volva vostede mañá, aplicada ás molestias e ás dificultades.
A confianza é indispensable señorías, indispensable para a imaxe exterior, para o crédito, para os riscos, para que se acepten os esforzos, para que os sacrificios teñan sentido e poidan producir froitos. Indispensable.
Pois ben, señorías, o señor Rodríguez Zapatero, como é sabido, non a ten. Nin a dos mercados nin a dos españois.
O que necesita España e reclaman os españois, é que se abran as urnas e que os cidadáns poidan escoller non tanto quen lles goberna, senón a quen trasladan esa confianza que este goberno malgastou.
O factor tempo é importantísimo na situación española porque hai cousas que canto máis tarde se aborden, peor estarán. Hai momentos, no terreo económico, nos que o factor tempo convértese nunha variable crítica. Pois ben, este é un deses momentos.
Canto máis días se deixen pasar, teremos máis paro, máis débeda, máis dificultades, máis desánimo.
Ao señor Rodríguez Zapatero non lle parece que España teña présa.
Eu digo que o tempo aprema e que España non necesita máis experimentos, senón un goberno novo nun tempo novo.”
A continuación tivo unhas palabras á propósito de BILDU, para referirse á situación creada pola súa entrada nas institucións municipais e forais do País Vasco e Navarra entre outras estas:
“Deixei de manifesto no seu momento a miña discrepancia, á vez que o meu acatamento, cos criterios aplicados polo Tribunal Constitucional, contrarios á nosa convicción de que estabamos ante unha nova trampa de ETA para volver coarse na vida institucional” e engadiu “Quero instar ao Goberno, con toda serenidade, pero con toda firmeza, a que permaneza moi vixiante e non contemporice nin pase polos feitos consumados. Para iso modificamos a lei, para que os violentos e quen os amparan e xustifican non se salgan coa súa. Teñen que saber - o Goberno cos seus feitos débelles facer saber- que os demócratas non lles imos a pasar nin unha chulería, nin unha ameaza, nin unha vulneración da Lei.”
A continuación Rajoy volveu á situación da economía e as súas repercusións na vida dos nosos compatriotas. E entre outras frases dixo:
“Parece un contrasentido que fale de política social o Goberno dun país que se desangra polo paro e pola débeda, que arruína a centenares de miles de pequenas empresas e traballadores autónomos, reduce a capacidade adquisitiva aos pensionistas, o soldo aos funcionarios e suprime prestacións sociais axiña que como perden a súa eficacia publicitaria e electoral.
Ata cando se propón o señor Rodríguez Zapatero impor aos españois este calvario estéril, esta lenta agonía?
Se fai un ano con máis de catro millóns e medio de parados debeu deixalo, agora que case alcanza os cinco millóns, que se pode pedir?
Por que debemos supor que o señor Rodríguez Zapatero vai realizar en seis meses o que non puido -ou non quixo-, ou non lle conveu facer nestes anos?
É un feito que ao señor Rodríguez Zapatero non lle queda crédito nin sequera para repartir promesas ou sementar esperanzas.
Se hai algo que caracterice á súa política, é esa capacidade inesgotable que mostra para resolver todos os problemas nun futuro, que sempre está ao caer, pero que nunca chega. É a nova versión do volva vostede mañá, aplicada ás molestias e ás dificultades.
A confianza é indispensable señorías, indispensable para a imaxe exterior, para o crédito, para os riscos, para que se acepten os esforzos, para que os sacrificios teñan sentido e poidan producir froitos. Indispensable.
Pois ben, señorías, o señor Rodríguez Zapatero, como é sabido, non a ten. Nin a dos mercados nin a dos españois.
O que necesita España e reclaman os españois, é que se abran as urnas e que os cidadáns poidan escoller non tanto quen lles goberna, senón a quen trasladan esa confianza que este goberno malgastou.
O factor tempo é importantísimo na situación española porque hai cousas que canto máis tarde se aborden, peor estarán. Hai momentos, no terreo económico, nos que o factor tempo convértese nunha variable crítica. Pois ben, este é un deses momentos.
Canto máis días se deixen pasar, teremos máis paro, máis débeda, máis dificultades, máis desánimo.
Ao señor Rodríguez Zapatero non lle parece que España teña présa.
Eu digo que o tempo aprema e que España non necesita máis experimentos, senón un goberno novo nun tempo novo.”
