Esta comparecencia produciuse a petición, por unha banda, dos grupos parlamentarios de CIU e do PNV, que pedían ao Executivo un debate sobre a situación do emprego e, por outro, a proposta do Grupo Parlamentario Popular, que reclamaba información sobre as medidas que vai adoptar o Goberno para recuperar a capacidade de creación de emprego da economía española.
Tras a intervención do Presidente, interveu Mariano Rajoy, que se referiu en primeiro lugar á deprimente realidade española, ao compoñente máis descollante da xestión política de Zapatero: catro millóns oitocentos mil parados ; o 20 % da poboación activa, que se eleva, no caso dos mozos, ata un vergoñoso 40 %.
Recordou que cando se iniciou a crise, o noso índice de paro estaba na contorna da media europea. Tiñamos menos paro que Francia e menos paro que Alemaña e que agora padecemos o dobre de Francia e máis do triplo que Alemaña. E que o PSOE herdou do goberno do PP un país próspero e déixao na ruína; que se lle deixou ao alcance da man o pleno emprego e que sementou España de familias en paro.
E logo de dicir a Zapatero que "outro no seu lugar daríase por satisfeito co mal causado. Vostede non. Vostede propúxose, coa axuda doutros, prolongar esta agonía dezaoito meses máis" abriu varios interrogantes:
¿Que podemos esperar de vostede neste tempo, señoría?
¿Que pensaría vostede dun gobernante que dixese hai pouco máis de dous anos e medio, e a propósito de que era imposible porque a crise xa estaba inaugurada, "prometo crear 2 millóns de novos empregos"?
¿Que pensaría?
¿Que diría vostede de quen, coa crise golpeando na porta, prometía entón o pleno emprego?
E se lle digo que ese gobernante, en abril de 2008, ante o primeiro tropezón do paro, dixo: "Superado este paréntese, renovaremos con vigor a xeración do emprego", que pensaría? Díxoo no debate de investidura.
Dous meses máis tarde, en xuño de 2008, ante o segundo tropezón do paro ese mesmo gobernante dixo: "Máis aló de fochancas como o de agora, España ten condicións para chegar aos niveis de emprego da media europea".
Os parados multiplicábanse coma se non lle oísen, pero el pechou o ano 2008 dicindo: "En marzo ou abril de 2009 xerarase un volume moi estimable de emprego" ?.
Chegou a esperada primaveira de 2009, o ano dos brotes verdes e o de que "a terra pertence a ninguén salvo ao vento". Entón é cando o gobernante pronunciou aquelas consoladoras palabras: "a deterioración, dixo, está tocando fondo·.
Pois chegou o outono e non aparecía o fondo.
Que crerá vostede que dixo. Pois dixo: "poderemos ver síntomas positivos no segundo trimestre de 2010".
Insistiu en Nadal. Tiña que insistir porque xa excederamos os catro millóns trescentos mil parados. "2010, dixo, será o ano da recuperación económica".
Deixou pasar catro meses máis e, en abril, visto que non se recuperaba nada, proclamou: "a taxa de paro tocou teito e comezará a baixar en maio".
O caso é que nin teito nin fondo. Como todo seguía peor, pasou o verán, chegou outubro, cambiou de ministros e díxonos: "este goberno é o da recuperación definitiva". Ao parecer, os anteriores anuncios de recuperación eran tentativos.
Que pensaría vostede do gobernante que estivese cortejando con estes camelos o oído dos españois?
¿Que caso faría vostede de calquera cousa que lle dixese hoxe?
Esa é, señoría a confianza que se pode depositar nas súas palabras, no rigor das súas análises, e na estabilidade das súas promesas.
Pero, deixemos as palabras. ¿Que confianza pódese depositar na eficacia das súas iniciativas?
Se así foron as cousas ata agora, que podemos esperar dese futuro que vostede se empeña en administrar?
O razoable é supor que todo seguirá polo mesmo camiño. Déame vostede unha soa razón para pensar que, polo que a vostede respecta, o futuro será distinto do pasado.
Seica está disposto a rectificar? Non é iso o que indican os datos dispoñibles."
Logo de todas estas preguntas, sentenciou Rajoy afirmando que Zapatero non inspira confianza porque nin di a verdade, nin recoñece os feitos, nin facilita as solucións.
O Presidente do PP concluíu o seu turno afirmando que o único serio que cabe se queremos que se nos tome en serio dentro e fóra de España é sinalar un punto e aparte e proclamar a todos os ventos que esta etapa concluíu e que comeza outra nova.
Apuntou a necesidade dun xesto rechamante e que o único camiño para que o goberno de España recupere o crédito é facelo novo e iso, aquí e en calquera lugar o mundo, pasa por unhas eleccións xerais.
Sen elas será imposible que se recupere a confianza, que se realicen as reformas, que circule o crédito, que se anime o investimento, que se cre emprego.
